در ژاپن نوشیدن چای طی مراسم خاصی صورت می گیرد. در هر معبد «ذن» یا درمنزل هر شخصی که استطاعتش را دارد، مکانی به مثابه ی یک معبد کوچک برای نوشیدن چای در نظر می گیرند. آن ها نوشیدن چای را که امری روزمره و پیش پا افتاده به شمار می اید، تبدیل به نوعی جشن کرده اند.
این «چایخانه» را معمولاً در باغی زیبا و پرگل که برکه ای در آن وجود دارد و یک قو در آن شنا می کند، می سازند. میهمانان هنگام ورود به معبد کفش های خود را در می آورند. زمانی که وارد معبد شدی، دیگر اجازه ی صحبت کردم نداری. همانطور که کفشهایت را بیرون معبد می گذاری، باید هرچه فکر و حرف هم در مغزت جاری است، بیرون معبد رها کنی. آنگاه در حالتی مراقبه وار روی زمین می نشینی و مهماندار معبد، فنجان و استکان را با احترام جلوی تو قرار می دهد. چای در سماوری که قل قل آن همچون موسیقی گوشنواز است، دم می کشد. همه در سکوت نشسته اند و گوش می دهند: به آواز پرندگان در باغ، به صدای سماور…به آهنگ چای، به آرامش.
وقتی چای دم کشید، آن را در فنجانت می ریزند. ولی تو چای را آنطور که در دیگر جاها معمول است، نمی نوشی. فنجان را در دست می گیری ابتدا عطر چای را مزه مزه می کنی، انگار که هدیه ای از جانب خدایان است. همه ی این کارها را سر فرصت انجام می دهی، هیچ عجله ای در کار نیست. شاید در این حین یک نفر شروع به نواختن سازی با نوای دلنشین همچون فلوت کند.
ببینید که آن ها چطور از چیزی چنین پیش پا افتاده –نوشیدن چای- مراسمی زیبا بوجود آورده اند، به طوری که هر کس از این چایخانه بیرون می آید، احساس طراوت، جوانی و نیرویی دوباره می کند.
کاری که که با چای می توان انجام داد، با هر چیز دیگری هم می توان به انجام رساند. مثل لباس یا غذا. هر کاری که می کنی، باید بیانگر شخصیت، و خاص خودت باشد، به اصطلاح باید امضای تو را داشته باشد. آنگاه است که زندگی به جشنی مداوم تبدیل می شود.
(از کتاب «عشق، رقص زندگی» نویسنده: اوشو، مترجم: بابک ریاحی، فرشید قهرمانی)
بی شیله پیلگی های یک کرم ابریشم 
علی said,
10/09/2009 در 7:46 ب.ظ.
به به! توصیف این مراسم با اون عکس جالبی که گذاشتی خیلی آرامش بخش بود. چه برسه به اینکه آدم اقعا بره اونجا و از نزدیک اون آرامش رو احساس کنه.
لیدی ام said,
10/10/2009 در 12:33 ق.ظ.
می گم از اونجایی که تو تهرون همه چی پیدا می شه احتمالا همچین جایی هم پیدا می شه اگه یافتی ما رو هم خبر کن